REUS VAANTJESBOER OOGST (OP DE VALREEP) VEEL BIJVAL IN OISTERWIJK (NL)!

Zondag 20 september 2015 was de Confrérie van de Vaantjesboer uitgenodigd in het Nederlandse Oisterwijk om er deel te nemen aan het 3^de Reuzenfestival ter gelegenheid van de 10^de verjaardag van de Oisterwijkse Reuzen Peer Poarel, Gééselse Hermelindis en Heukelomse Mie. Ook reuzen Romeo, Juliette en dochter Rooske trokken mee naar onze Nederlandse buren. Het werd een dag die de leden van de Confrérie niet licht zullen vergeten en die de geschiedenis van de Vaantjesboer in zal gaan als de dag dat een paar benen bijna roet in het eten gooiden.

In 2010 was Reus Vaantjesboer voor de eerste maal te gast in Oisterwijk. Zijn eerste buitenstedelijke en zelfs buitenlandse uitstap sinds jaren werd toen een ongelofelijk succes. Vooral het Halse Duivelsbier waren onze noorderburen niet vergeten. Het magazine van het Reuzenfestival kondigde dan ook dit jaar Reus Vaantjesboer aan met de kop “Reus Vaantjesboer deelt Duivelsbier uit tijdens de Reuzenstoet”. De Confrérie wist wat hen te doen stond. Na een rit van een kleine 2 uur arriveerde de Belltours-autocar in Oisterwijk waar ze hartelijk onthaald werden door de Oisterwijkse reuzengilde. Enkele luttele minuten later kwam ook de vrachtwagen met de reuzen aan en kon de opbouw van de reuzen beginnen.

Als geroutineerde reuzenbouwers gingen de reuzendragers aan de slag en in geen tijd waren de Reuzen van de Stieweg opgebouwd. Intussen werd ook gestart met de opbouw van Reus Vaantjesboer: hoofd op zijn romp, romp op de ton, bovenkleding aan en vervolgens zijn benen… .

Vergeten

Groot was de verbazing toen we de benen wilden afladen: de vrachtwagen was leeg. Er werd gekeken onder de vrachtenwagen, ernaast… nergens benen te bespeuren. Het koud zweet brak zowat bij elke Confrater en reuzendrager uit: we waren de benen van Reus Vaantjesboer vergeten en amper twee uur later vertrok de stoet. Al snel maakte de verbijstering plaats voor de realiteit: hoe krijgen we die benen in Oisterwijjk. Zonder bene, geen Reus Vaantjesboer. Heen-en-terug Oisterwijk-Halle-Oisterwijk nam al snel 2,5 uur in beslag…

Geluk bij ongeluk was president Johan Vencken met eigen vervoer naar Oistwerijk gekomen om Reus Vaantjesboer te trekken. Om klokslag 12 uur vertrokken de president en Reuzenbouwer Hubert naar Halle om er de benen op te halen. De thuisbasis werd verwittigd en na een rit van anderhalf uur stond de aanhangwagen mèt de benen aan de loods klaar. Spanriemen erop, aanhangwagen aanhaken en in vliegende vaart terug naar Oisterwijk.

Intussen was de organisatie ingelicht over de missende benen van Reus Vaantjesboer. Zonder enig probleem werden de Halse reuzen naar het einde van de stoet geplaatst. Zo was er meer tijd om de reus alsnog klaar te krijgen. Het werd een race tegen de tijd. Om 14u stipt vertrok te 3^de reuzenstoet van Oisterwijk. Langzaam vertrokken alle reuzen op tocht door de stad. Op het ogenblik dat onze Reuzen van de Stieweg ook vertrokken waren de benen nog altijd niet in zicht. De spanning was te snijden, sms-en werden gestuurd naar de ploeg op de baan: “waar zitten jullie al?”, “tegen welk uur schatten jullei heir te zijn”,… de achtergebleven opbouwploeg bij Reus Vaantjesboer stond gespannen klaar. Alle reuzen waren vertrokken. Reus Vaantjesboer stond helemaal alleen op de lange laan met het zo gegeerde Duivelsbier in zijn ton. Zou hij het kunnen schenken aan het publiek of zou hij voor het eerst in zijn lange bestaan met volle vaten huiswaarts keren… Maar toen kwam de verlossing env erscheen de grijze volvo van de president mèt de benen in de aanhangwagen en hij reed als het ware de pitt van de formule 1 binnen. IN geen tijd waren de benen van de aanhangwagen gehaald en werden ze mèt hulp van de begeleider van de organisatie bevestigd. De broek ging er over, de voeten werden bevestigd in amper 10 minuten tijd was Reus Vaantjesboer klaar voor de stoet.

Intussen was zowat heel Oisterwijk en alle deelnemende reuzengilde op de hoogte van het verhaal van de benen. Bij het publiek was de hamvraag: “Haalt ie het of haalt ie het niet” en nog belangrijker: “komt het Halse Duivelsbier eraan?!”. Het moet sinds zijn geboorte in 1958 geleden zijn dat een publiek nog zo heeft uitgekeken naar onze Halse reus Vaantjesboer.

Ontknoping

Het verdere verloop kon geen enkel scenario vooraf voorzien. Op het moment dat de Confrérie (reeds op de hoogte dat de reus in aantocht was) met de Reuzen van de Stieweg een kruispunt passeerden zagen ze in de verte Reus Vaantjesboer in al zijn statigheid naderen. Keekebisj, er is geen ander woord om het gevoel te beschrijven dat door heel het gevolg van de reuzen ging. De stress van de voorbije uren viel als een blok van ieders schouders en maakte plaats voor enorme opluchting: Het was ons gelukt! Reus Vaantjesboer nam applaus en felicitaties van het publiek zijn plaats in de stoet in. Het Oisterwijkse orkest de Böllekes (ook al geen onbekende voor de Confrérie wegens al 3 deelnames aan de Halse Dweildag) stak een muzieknoot bij en blies de Vaantjesboer als het ware vooruit !

En het Duivelsbier? Dat stroomde zonder stoppen uit de Duivelston van de reus, tot groot jolijt van het publiek!

Na een – voor de Vaantjesboer – korte stoet verscheen Reus Vaantjesboer, voorafgegaan door de Reuzen van de Stieweg op het centrale plein waar ze werden voorgesteld aan het publiek. Romeo, Juliette en Rooske namen hun plaats in tussen alle andere uitgenodigde reuzen. Reus Vaantjesboer bleef – wegens een vol plein (en een volle bierton) opzij van het centrale plein staan. Daar trakteerde hij de bevriende reuzengilden op een frisse pint Duivels Bier en samen met de aanwezige reuzengemeenschap konden de leden van de Confrérie en de reuzendragers klinken op de geslaagde operatie. Het was hartverwarmend om zien hoe verscheidenen andere reuzengilde de Confrérie kwamen feliciteren met het huzarenstuk om de reus alsnog in de stoet te krijgen. De frustratie van eerder die dag over hoe dit had kunnen gebeuren verdween van slag en maakte plaats voor alleen maar lachende gezichten bij iedereen rond reus Vaantjesboer.

Dikke pluim voor de reuzendragers!

Na een pauze van een uurtje trok de Reuzendans zich op gang en was het de beurt aan Romeo, Juliette en Rooske om zich in de schrijnwerpers te plaatsen. Als volleerde reuzendragers dansten onze dragers met hun reuzen duchtig mee tussen de andere reuzen. Ze mochten gezien worden, onze reuzen. Na de opluchting van een uur eerder, was er nu fierheid. Fier op onze reuzen en fier op onze reuzendragers! Wat een prestatie. Wie ooit een reus gedragen heeft weet dat het geen sinecure is om na amper 2 stoeten al te kunnen dansen met de reuzen! Het was ook mooi om zien hoe onze jonge reuzenploeg verbroederde met de dragers van de andere reuzen, ervaringen uitwisselden en onder mekaars reuzen gingen kijken naar de draagsystemen. Dat is de reuzengemeenschap: vriendschap en fierheid over onze reuzen!

Fier

Wat ei zo na een roemloze aftocht dreigde te worden voor Reus Vaantjesboer werd zowaar een kleine triomftocht. Althans zo voelde iedereen van de Confrérie het aan. We hadden het gevoel met de ganse groep een berg te hebben verzet. Dat we erin geslaagd zijn om de Vaantjesboer alsnog stoetklaar te krijgen in Oisterwijk bewijst nog maar eens hoe sterk de ploeg achter onze reuzen vandaag is. Ook al was het een serieuze blunder om de benen te vergeten, er werd geen schuldige gezocht. Nee, iedereen zag het als een collectieve vergissing en ze werd ook zo opgelost: als groep. Zo’n situaties wil niemand meemaken, maar als het probleem opgelost wordt op de serene manier zoals het in Oisterwijk werd opgelost, dan komt de vereniging er alleen maar sterker uit. En dat geldt zeker voor de Confrérie.  De nauwe betrokkenheid van eenieder, op het thuisfront of in Oisterwijk, om Reus Vaantjesboer alsnog mee te krijgen in de reuzenstoet, was prachtig om te ervaren. We waren te fier op onze reus om zomaar forfait te geven. Het  is dan ook als fiere president van de Confrérie dat ik dit verslag schrijf. Deze ploeg heeft bewezen bergen te kunnen verzetten.
En dat belooft voor de toekomst !

Johan Vencken
President Confrérie van de Vaantjesboer